στροφή

Ημιορεινός οικισμός (364 κάτ., υψόμ. 300 μ.), στην επαρχία Σαπών του νομού Ροδόπης. Υπάγεται στην κοινότητα Αρριανών.

* * *

η, ΝΜΑ

1. το να στρέφει κανείς κάτι ή το να στρέφεται ο ίδιος, αλλαγή μετώπου ή κατεύθυνσης («στροφή προς τα πίσω»)

2. καμπή ή διακλάδωση οδού («ο δρόμος αυτός είναι γεμάτος στροφές»)

3. (στην αρχ. μετρ.) ρυθμική ενότητα τής αρχαίας ποίησης που αποτελείται από κώλα ή στίχους ή περιόδους και η οποία στο σύνθετο από συστήματα ποίημα αντιστοιχεί με μία άλλη, όμοια τεχνικώς, που αποτελεί τη ρυθμική απόδοση και επανάληψή της

νεοελλ.

1. περιστροφική κίνηση γύρω από άξονα («κάνε μια στροφή να δω το φόρεμά σου»)

2. (στη μετρ.) ομάδα δύο ή περισσότερων στίχων με πλήρη ρυθμική αλλά όχι απαραίτητα και λογική ενότητα, που αποτελεί βασική μονάδα τών στιχουργικών συστημάτων και οφείλει την ονομασία της στην ολοκληρωμένη κυκλική κίνηση που πραγματοποιούσε ο χορός γύρω από την ορχήστρα τού αρχαίου θεάτρου απαγγέλλοντας τον αντίστοιχο αριθμό στίχων

3. ναυτ. η αλλαγή πορείας τού πλοίου προς τα δεξιά ή αριστερά υπό την ενέργεια τού πηδαλίου του

μσν.-αρχ.

απασχόληση, επάγγελμα

αρχ.

1. περιστροφή και, κυρίως, επάνοδος που πραγματοποιείται κατά περιόδους

2. μουσ. κάμψη

3. ελιγμός που κάνουν οι παλαιστές για την εξαπάτηση τού αντιπάλου

4. κίνηση τού χορού στην ορχήστρα, καθώς και το μέλος που τραγουδούσε ο χορός κατά την κίνηση αυτή

5. (για μέταλλα) μεταλλαγή, μεταστοιχείωση

6. μτφ. α) πανουργία, τέχνασμα για διαφυγή ή παραπλάνηση («δημηγόρους δ' ἤκουσεν εὐπειθεῑς στροφὰς δῆμος», Αισχύλ.)

β) (για λέξη) διαστρέβλωση

γ) μεταστροφή («τὰς στροφὰς τοῡ βίου», Γρηγ. Ναζ.)

7. στον πληθ. στροφαί

(κατά τον Ησύχ.) «ἀστραπαί».

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. στροφ- τής ετεροιωμένης βαθμίδας τού ρ. στρέφω*. Η λ. στροφή δηλώνει την ενέργεια, την πράξη τού ρ. στρέφω και διακρίνεται έτσι από το αρσ. στρόφος].